Nu we al jaren in Nederland wonen, zijn we ons er meer en meer van bewust geworden dat we de Roemeense gemeenschap in dit land vormen. Daarmee ontstond de behoefte om meer van elkaar te weten, te begrijpen en vooral ook om na te gaan waarom we ons zo prettig voelen in dit land.
Daarmee ontstond het project ‘Noi Rădăcini’ – vertaald: ‘nieuwe wortels’ – de publicatie van een reeks korte interviews gebaseerd op een aantal dezelfde vragen, die vanaf nu wekelijks worden gepubliceerd: een jaar lang, 52 keer.
Wie willen we bereiken? Allereerst de Roemenen in Nederland, want we willen hen meer van elkaar laten begrijpen, van de diverse aspecten van het leven in Nederland en van de verschillende ideeën die leven over ‘succes’.
Daarnaast zouden we ook de (autochtone) Nederlanders willen bereiken, om hen te laten zien en begrijpen welke bijdrage Roemenen leveren aan deze samenleving. En we hopen natuurlijk dat het imago van de Roemeense gemeenschap in positieve zin zal worden versterkt.
“Ik heb hier het gevoel dat er geen grenzen zijn, zoals ze in het Engels zeggen: the sky is the limit. Alles hangt van jezelf af en van de kansen die je zelf creëert. Ik voel me vrij om te doen wat ik kan zonder het gevoel te hebben dat ik niet bij mezelf blijf.”
“Voor mij heeft succes nooit bestaan uit materiële goederen, maar uit een zekere bijdrage die je hebt aan de gemeenschap waarin je leeft, in de samenleving, in het land waarin je leeft; in mijn geval ook een bijdrage aan het land dat ik heb verlaten. Door de lessen Roemeense taal geef ik iets terug aan Roemenië. Succes uit zich voor mij in de eerste plaats door het genoegen dat ik eraan beleef en door mijn toewijding aan de kinderen.”
“Ik heb verschillende werelden leren kennen. In Roemenië was ik kind en adolescent, in Frankrijk was ik studente en heb ik geleerd onafhankelijk en verantwoordelijk te zijn en in Nederland ben ik begonnen mijn brood te verdienen. Van geen van de beslissingen uit deze jaren heb ik spijt.”
”Ik krijg agenda’s van Nederlanders en Roemenen maar ik gebruik ze geen van allen. Als iemand mij nu iets vraagt, zeg ik uit angst: ‘Ik zal even in mijn agenda kijken’, maar in feite kijk ik in de agenda die ik in mijn hoofd heb.”
Copyright Noi Rădăcini – ©
