Nu we al jaren in Nederland wonen, zijn we ons er meer en meer van bewust geworden dat we de Roemeense gemeenschap in dit land vormen. Daarmee ontstond de behoefte om meer van elkaar te weten, te begrijpen en vooral ook om na te gaan waarom we ons zo prettig voelen in dit land.
Daarmee ontstond het project ‘Noi Rădăcini’ – vertaald: ‘nieuwe wortels’ – de publicatie van een reeks korte interviews gebaseerd op een aantal dezelfde vragen, die vanaf nu wekelijks worden gepubliceerd: een jaar lang, 52 keer.
Wie willen we bereiken? Allereerst de Roemenen in Nederland, want we willen hen meer van elkaar laten begrijpen, van de diverse aspecten van het leven in Nederland en van de verschillende ideeën die leven over ‘succes’.
Daarnaast zouden we ook de (autochtone) Nederlanders willen bereiken, om hen te laten zien en begrijpen welke bijdrage Roemenen leveren aan deze samenleving. En we hopen natuurlijk dat het imago van de Roemeense gemeenschap in positieve zin zal worden versterkt.
Ik denk dat het altijd erg nuttig is als je de taal spreekt, niet per se omdat je het iedere dag nodig hebt… maar als je de taal spreekt, begrijp je de mentaliteit, de maatschappij en de cultuur waarin je leeft beter.
“Ik heb hier het gevoel dat er geen grenzen zijn, zoals ze in het Engels zeggen: the sky is the limit. Alles hangt van jezelf af en van de kansen die je zelf creëert. Ik voel me vrij om te doen wat ik kan zonder het gevoel te hebben dat ik niet bij mezelf blijf.”
“In het collectieve gedachtegoed van Roemenië betekent succes een stabiele baan, een gezin, een huis en een auto.Voor mij is succes het moment dat je verwezenlijkt wat je wilde bereiken, ook al is de reis er naartoe, het proces totdat je je doel verwezenlijkt, veel belangrijker. Het succes kan juist datgene zijn wat je tijdens die reis hebt geleerd.”
“Ik denk dat de notie van succes verandert met het voortschrijden der jaren. Toen ik op school zat op het Enescu-lyceum in Boekarest, betekende succes hoeveel prijzen ik in de wacht sleepte en of ik op de eerste, de tweede of de derde plaats kwam op het eindexamen. Toen ik eenmaal in Duitsland was, bestond succes eruit dat ik een plek vond in een zo goed mogelijk orkest. Hier in Nederland weet ik niet of ik succes heb, maar ik ben blij dat ik leef, ik ben blij dat ik deze vreugde met anderen kan delen. Als dat succes is, laat dat dan maar zo zijn. Maar vraag het me over 20 jaar nog maar een keer, wellicht denk ik er dan anders over!”
Copyright Noi Rădăcini – ©
